• Αρχική
  • BLOG
  • Πώς αναγνωρίζουμε μια σχολή πολεμικών τεχνών με "τοξικό" περιβάλλον

ΣΚΕΨΕΙΣ ΕΝΟΣ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΗ ΠΟΥ ΚΟΠΗΚΕ ΣΤΙΣ ΕΞΕΤΑΣΕΙΣ

Η εμπειρία των εξετάσεων στο Κραβ Μαγκα είναι μια ξεχωριστή στιγμή για όλους. Είναι η στιγμή που μαθητές και εκπαιδευτές από τις σχολές όλης της χώρας συγκεντρώνονται και μπαίνουν στη διαδικασία της δοκιμασίας, κάτω από συγκεκριμένες συνθήκες, σε μια συγκεκριμένη χρονική στιγμή.

Οι εξεταστές GIT, EIT βλέπουν και εκτιμούν το επίπεδο των εκπαιδευόμενων και με αυτό τον τρόπο διαπιστώνουν και το επίπεδο εκπαίδευσης, άρα και το επίπεδο επάρκειας των εκπαιδευτών της IKMF. Και αυτό γίνεται προκειμένου η IKMF να προσαρμόσει την επιμόρφωση που παρέχει είτε για να καλύψει αδυναμίες στους εκπαιδευτές είτε για να προσφέρει νέα γνωστικά πεδία, νέες γνώσεις εάν διαπιστώσει ότι το επίπεδο είναι ιδιαίτερα υψηλό.

Στην πραγματικότητα, οι εξετάσεις των μαθητών είναι εξετάσεις εκπαιδευτών.

Δεν θα μπορούσε να είναι διαφορετικά, δεδομένου ότι μιλάμε για ένα σύστημα αυτοάμυνας που στόχο του έχει να δίνει τα εργαλεία για να οξυνθεί το κριτήριο σκέψης, να υπάρξει η καλύτερη επιλογή τη στιγμή του κινδύνου και γενικά να βελτιώσει την ποιότητα ζωής μέσω της αυτοπροστασίας και της ασφάλειας από κάθε κίνδυνο.

Μέσα από τη διαδικασία των εξετάσεων –που γίνεται κάτω από συνθήκες πίεσης, στρες, άγχους, συναισθηματικής φόρτισης- έρχεται η επιβράβευση μέσω της επιτυχίας ή η απογοήτευση μέσω της αποτυχίας. Χαρά, ικανοποίηση εάν κάποιος «περάσει» το τεστ. Απογοήτευση και στεναχώρια εάν κάποιος δεν το «περάσει». Συναισθήματα δικαιολογημένα, εξηγήσιμα και διαχειρίσιμα, εάν κάποιος έχει την ωριμότητα να εκτιμήσει τα εξής:

ΠΡΩΤΟΝ: ότι αυτός που πέτυχε δεν σημαίνει ότι είναι ικανός να αντιμετωπίσει σε πραγματικές συνθήκες τους κινδύνους.

ΔΕΥΤΕΡΟΝ: ότι αυτός που δεν πέτυχε πρέπει να προσπαθήσει περισσότερο, να βελτιώσει τον τρόπο προπόνησης, να εμβαθύνει περισσότερο στην ουσία του Κραβ Μαγκά.

Οι παραπάνω είναι κάποιες γενικές αρχές που αφορούν το ίδιο το Κραβ Μαγκά και το σύστημα εξετάσεων. Και είναι προφανές ότι αυτές τις γενικές αρχές πρέπει να τις εξηγούμε στους μαθητές που πρόκειται να εξεταστούν.

Ας δούμε όμως λίγο την καυτή πατάτα που λέγεται «Εξετάσεις εκπαιδευτών». Το ζήσαμε όλοι πριν μερικές μέρες. Πολλοί από εμάς πέρασαν τη δοκιμασία με επιτυχία. Αρκετοί «κόπηκαν». Ας είμαστε ειλικρινείς. Είναι ελάχιστοι όσοι παραδέχτηκαν ότι έπρεπε να κοπούν επειδή δεν ήταν καλοί, επειδή έκαναν λάθη. Η συντριπτική πλειοψηφία, ενστικτωδώς έψαξε να βρει στο ποιος είναι αυτός που φταίει. Το τελευταίο που πέρασε από το μυαλό ήταν ότι απλά ο μόνος υπεύθυνος ήταν ο ίδιος!!!

Έτσι, μοιραία, για τον έναν έφταιγε ο εξεταστής, για τον άλλο ο τάδε ή ο δεινά Expert που τον έχει «στο μάτι», για τον άλλο έφταιγε ο παρτενέρ του, για τον άλλο ότι το Ιpad μπορεί να έκανε λάθος, για τον άλλο ότι ήταν βαριά η ατμόσφαιρα και δεν μπορούσε να αναπνεύσει, για τον άλλο η IKMF Eλλάδας ή η IKMF, για τον άλλο έφταιγε ότι κάποιος ψιθύρισε κάτι στον GIΤ και τού έγραψε το λάθος...

Ωραία λοιπόν. Βρήκαμε τον ένοχο, τον καταδικάσαμε, βγάλαμε ετυμηγορία και προχωράμε. Φτιάξαμε ένα εκπληκτικό άλλοθι για να κοροϊδέψουμε τους φίλους μας, τους μαθητές μας, τους κολλητούς μας μα πάνω απ' όλα τον εαυτό μας. Βολευόμαστε με αυτό και ούτε γάτα ούτε ζημιά...

Όλα τα παραπάνω μπορεί και να είναι λογικά. Άνθρωποι είμαστε, στεναχωριόμαστε, απογοητευόμαστε, τσαντιζόμαστε. Πάντα σε μια αποτυχία αυτά είναι λογικά. Όμως, το πιο λογικό είναι να κάνουμε κάτι μαγικό, ανεπανάληπτο, εξαιρετικό.

Είναι αυτό που όταν το κάνουμε, απλά γινόμαστε καλύτεροι άνθρωποι, καλύτεροι εκπαιδευτές.

Αυτοκριτική! Εξέταση των δικών μας εσωτερικών παραγόντων που μας επηρέασαν και προσπάθεια να νικήσουμε τις αδυναμίες μας.

Εγώ, ένας κομμένος εκπαιδευτής που γράφω αυτό το κείμενο, τυχαίνει να έχω παιδιά. Όταν ήταν μικρά, σε ένα διαγώνισμα μαθηματικών δεν πήγαν καθόλου καλά. Γύρισαν σπίτι και μού είπε ο ένας: «Η δασκάλα έφταιγε που δεν μας το είχε μάθει αυτό»... Στη συνέχεια μου είπε το άλλο: «Ο διπλανός μου έφταιγε που μου μίλαγε συνέχεια». Τους ρώτησα: «Ποια ήταν η άσκηση που σας έβαλε;» Μου την είπαν. Τους ζήτησα να μου δώσουν την απάντηση. Και οι δύο απαντήσεις ήταν λάθος... Παραδέχτηκαν το ψέμα τους και μέσα από αυτό πέτυχαν μία μικρή νίκη. Νίκησαν το ψέμα τους... Έγιναν λίγο καλύτεροι άνθρωποι από ότι ήταν μερικά λεπτά πριν...

Οι εξετάσεις εκπαιδευτών δεν είναι μια διαδικασία αυτοεπιβεβαίωσης. Δεν μας κάνει καλύτερους εκπαιδευτές ο μεγαλύτερος βαθμός. Δεν θα χάσουμε την «πελατεία μας» εάν παραδεχτούμε ότι κοπήκαμε γιατί κάναμε λάθη. Πιο πιθανό είναι να την αυξήσουμε...

Σαφώς και είναι σημαντική η επιτυχία σε μια δοκιμασία κάτω από δύσκολες συνθήκες. Σαφώς είναι σημαντική η εξέλιξή μας και το να ανεβαίνεις επίπεδο μέσω των εξετάσεων. Είναι όμως πιο σημαντικό να διαχειριζόμαστε με υπευθυνότητα και ειλικρίνεια τόσο την επιτυχία αλλά κυρίως και την αποτυχία. Εκεί κρινόμαστε... Όχι από τους άλλους αλλά από τον ίδιο μας τον εαυτό. Τους άλλους μπορούμε να τούς κοροϊδέψουμε, είτε για λίγο είτε για πάντα. Τον εαυτό μας δεν μπορούμε να τον κοροϊδέψουμε. Μόνο να τον καταστρέψουμε...

Άλλωστε, δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι είμαστε εκπαιδευτές ανθρώπων. Ότι τους μαθαίνουμε να ζουν καλύτερα, να διεκδικούν, να νικούν τις αδυναμίες τους και να παλεύουν για να επιβιώσουν εάν δεχτούν κάποια επίθεση. Το τελευταίο που έχουν ανάγκη είναι να τους μαθαίνουμε να ψάχνουν άλλοθι για τα δικά τους λάθη...

Ένας ταπεινός εκπαιδευτής…

Υ.Γ.: ... κομμένος